Mas de mon Père, Frédéric Palacios|quitte ou double|wit

Wonderbaarlijke man, Fréderic. Uit eikenhout gehouwen, het eikenhout uit de bossen waar hij tussen woont. Bij de toer die we maakten hield hij niet op college te geven over alle ik weet niet hoeveel soorten eiken die dit kleine gebiedje rijk was. Tientallen. Moet haast wel dat dit zijn invloed heeft gehad op de man. In 2014 raasde er een onwaarschijnlijk hageltornado door de regio. Alsof iemand met een enorme staafmixer tekeer was gegaan: de dag erna waren zo goed als alle wijngaarden van Fréderic vernield. Niet alleen de druiven verloren, niet alleen het blad afgeslagen, maar ook de stokken gemaltraiteerd, alsof er een mitrailleur overheen gegaan was. Afgrijselijk om de foto’s te zien. Maar niet getreurd. In de maanden die erop volgde heeft Frederic al zijn wijsmakende vriendjes zover gekregen dat ze hem druiven doneerde. Wekenlang reed hij in de regio met zijn busje gevuld met druiven-donaties. Ontroerend om het verslag via Facebook te volgen: weer 240 kilometer op en neer voor dertig kistjes druiven om thuis te persen. En daar maakte hij uitermate goede wijn van. Assemblages van een tiental boeren en een x-tal cépages. Met een wonderbaarlijk resultaat. Zijn wijnen zijn van een enorme potentie, wellicht de zwaarste van Vleck. Maar altijd intrigerend, altijd toch sappig. Kom maar door met de barbeque. Zeggen we niet vaak maar is in dit geval de ultieme combi. En als je het drinkt denk dan nog even aan een totale oogst die hem werd ontnomen, en hoe hij zich weer terugvocht. Stamina is een understatement als je het hebt over Palacios. En over zijn wijnen. Houdbaar tot het einde der tijden. Zeer bijzonder: een rode uit 2011. Wie zei ook al weer dat natuurlijke wijn niet kan ouderen.