Château Lassolle, Stéphanie Roussel|le blanc qui tente|wit

Het geheugen van een wijnimporteur is een moeizaam ding. De neus weet alles. De neus weet zeker als het ooit eens geproefd is geweest. Ja, daarna komt het grote graven. Waar in de bibliotheek van het geheugen, welk gangpad, onder welke letter, welk genre, waar moet ik het zoeken. Zeer vaak vind je het gewoon niet meer en roep je maar wat. Blijkt de roman onder de b, derde gangpad een gedichtenbundel onder de r zesde gangpad te zijn. Nou ja, leuk blijft het, blindproeven….. Een aantal jaar geleden werd ik door Figo, sommelier van Choux, aan m’n jasje getrokken. Hoewel de proeverij waar we al drie uur rondstruinden eigenlijk al op zijn einde was, móest ik nog iets proeven. Nou kom maar dan. Best ok, hm eigenijk erg goed. Ik kijk de wijnmaakster aan, zie haar naambordje en loop de bibliotheek in. Er is iets, ik ken het of toch niet. Iets klopt er niet. Na een minuut of vijf graven, gangpaden aflopen, heen en terug, zonder iets te vinden, heb ik het. Jaren terug van haar geproefd, wat flesjes meegenomen maar (nog) niet goed genoeg bevonden. Te veel sulfiet. Wat blijkt: Stéphanie was ziek geweest, had drie jaar geen druppel gedronken en het eerste voorzichtiger glaasje was van Ganevat, één van de iconen uit de natuurlijke wijnwereld-hoek. Daarna heeft ze nooit meer sulfiet aangeraakt. De wijnen hadden een complete stijlverandering doorgemaakt. ‘Mijn’ boek was nooit geschreven, daarom kon ik het niet vinden. Maar de schetsen lagen al ergens klaar, te wachten op de ingeving. Toen die kwam was het verhaal snel verteld en opgeschreven. Prachtig boek, schitterend oeuvre, sensitief, vrouwelijk elegant maar niets verwijfds. Ongenaakbare prijs-kwaliteit met uitzicht op de Graves. Onze meest bordeauxe niet Bordeaux, als u begrijpt wat ik bedoel.