Mendall, Laureano Serres|espartal|rood

Je moet weten wanneer, maar vooral waarvan je afwijkt. Vleck is dol op eigenwijze, inherent vreemde wijnmakers, wijnsoorten, druiven, wijnproeverijen en wijnhuizen, niet noodzakelijk in die volgorde. Maar hij wil wel graag weten hoe ie moet rijden, met wie hij te maken heeft (voornaam hoeft niet eens), hoe laat omme ende nabij, en wat we drinken omme ende nabij. Dus als de weg richting Terra Alta geblokkeerd wordt door een of andere idiote mountainbike tourtocht, is het gedaan met het flegma van Vleck. We worden vilein, neerbuigend, beginnen over EU gelden die onder andere ten goede zijn gekomen aan de nu afgesloten rotonde bij Reus, schande, wat denken die Catalanen wel niet. Caramba, uit het half geopende raam. En zo meer. De volgende rotonde werkt en ligt er netjes bij. Even buiten Reus kan ik plassen, de stop doet ons goed, bij de volgende verdwazing is er hilariteit in plaats van paniek. Op de plaats van bestemming is er altijd hilariteit, Vleck is al snel zichzelf, ook als een toevoeging van het een of ander volgens Laureano wellicht fatál uitpakt, maar desalniettemin wordt er niet gefilterd, de wijn is wie die is, drinkbaar. De roedel is bij elkaar, daarbinnen mag alles vreemd zijn, kan alles vreemd zijn omdat de wereld daaromheen onveranderlijk is. Altijd al geweest.