Domaine Bersan, Jean-Christophe en Jean-Louis Bersan|aligoté|wit

Als een burgervader loopt vader langs de kathedraal van St-Bris-le-Vineux. Handen achter op zijn rug, langzaam lopend zoals adel betaamd, dat was het beeld toen ik net uit zijn kelder kwam en me omdraaide. ‘Monsieur Vleck!’ weerklonk het langs de kerkmuren. Enigszins gebogen, het witte baardje en de pretoogjes, de langzame tred. En we keuvelde wat, over het oogstjaar, de kwalitiet van de druiven, maar vooral over zijn opvolger, zijn zoon, zijn trots, zijn Jean-Christophe. Die had die dag daarvoor het prachtige domein officieel overgenomen, en was trots en hypernerveus tegelijk. Trots op de mooiste kelders van Frankrijk. Een verstoppertjedroom voor jonge jongetjes en meisjes. Een eeuw geleden had het domein de gehele kelder van de naburige basiliek gekocht, zodat er de beschikking kwam over kilometers onderaardse gangen met nisjes en kamerjes, waar nu dus de oudere jaren lagen te wachten tot iemand zoals wij langs zou komen, en het stof er afgeblazen kon worden en de historie je lijf zou vervullen. Nerveus toen in de moderne cuverie een hele cuve van een tienduizenden liters chablis kapot leek, ‘t smaakte nergens naar, moest de jongeman toegeven die net de dag ervoor getekend had. Gelukkig bleek het een vervuild kraantje te zijn. Heden Bersan & Père, langsgaan als je toch in Chablis bent, voor de kelder, voor de geniale Bourgogne sauvignon, en in de hoop Jean-Louis te zien slenteren langs de muren van de kerk.