la stoppa
Dieciannidopo.
Zo’n wijnmaakster dus, Elena Pantaleoni. Het jaar tweeduizendtwee ging de boeken van Emiglia-Romagna in als het slechtste oogstjaar sinds mensenheugenis. De hele streek besloot zich de moeite te besparen om de totaal verregende druiven zonder enig potentieel tot wijn te vermalen. Wat zal je je drukmaken, hoezo ga je investeren in flessen en etiketten als het resultaat toch ondrinkbaar is. Doordraaien die handel, alles in tankwagens naar de grote wijnproducenten en daarna naar de supermarkt. Op één na dus, Elena Pantaleoni. Die besloot haar geliefde Cabernet-Sauvignon, en dit zou de laatste oogst zijn van dit perceeltje (en de hele streek trouwens: de van oorsprong lokale Cabernet was inmiddels overal gerooid) want de stokken waren al zeer oud en nu echt gemaltraiteerd door de natuur, wel te bottelen, net zoals de oudste stokken Barbera. Gewoon, omdat er de overtuiging was dat met een beetje geduld, het echt wel wat zou worden. En een beetje geduld was tien jaar. Tien jaar werd er niet omgekeken naar de flessen uit 2002. Laat maar rijpen, we zien het wel. En het wonder geschiedde. Vleck vond het al langer, die gaat ook al een aar jaartjes mee. De slechte jaren gemaakt door de beste wijnmakers leveren uiteindelijk, na jaren wachten, wijnen op die veel interessanter zijn dan de grote jaren. De grote jaren zijn klaar op het moment van botteling. Er ontwikkeld zich weinig, behalve dat er een tabakstoontje om de hoek komt kijken. (U begrijpt, we houden van chargeren) Nee, dan de kleine jaren, en dan in de Vin Naturel-wereld. Ander verhaal. In de fles zoekt de materie zijn evenwicht, niet gestoord door de allesbeheersende toegevoegde sulfieten die elke ontwikkeling om zeep helpen. (U begrijpt……) Het wankele evenwicht, hoge zuurgraad, reductieve tonen, sterke bitters, alles wat we niet zo lekker vinden, stabiliseert zich op een veel hoger niveau dan dat zou kunnen in de grotere jaren. Vergelijk het met een te beklimmen berg. Een groot jaar is als een Maserati die op een snelweg de top bereikt, maar de top haal je niet want ergens houdt het asfalt op. Een klein jaar is als een 2CV, die over modderweggetje langzamer gaat maar uiteindelijk hoger komt. En hoe leuk is het geploeter van zo’n oude eend, het gerochel en geproest. Zo’n klasbak uit Modena, dat is Emiglia Romagna trouwens, da’s even leuk, maar vergezichten bereik je er niet mee. Ja, hij kan hard, maar bij Vleck hebben we nooit haast. Elena ook niet. Grande Dame, schitterend familie-domein, je zou er zo’n famlie-kroniek van Pirandello, verfilmd door de broertjes Taviani situeren. Tijdsloze poëzie, ongrijpbare diepte, traag en betoverd. Zoiets, de wijnen van la Stoppa.
Naar de site van la Stoppa
