fattoria iuli

De Harlekijn.

‘Go sell them the house’, riep Summer, de vrouw van Fabrizio, toen we het huis gingen bekijken. Het klikte zo goed tussen deze twee wijnfreaks (zij is wijnimporteur in New York) en ons en onze kinderen dat wij wel een leuke kandidaat waren om het in de zeventiger jaren verlaten huis, het echte huis want zijzelf woonden in het deel voor de bedienden, te gaan betrekken. Wat we zouden kopen was een bouwval maar met historie, inclusief uitkijktoren om de landerijen te overzien. Kamertje of 20 met uitzicht op de Po-vlakte en de eeuwige sneeuw. Wie biedt? Zelf heeft Fabrizio wel iets van een adellijke page of een middeleeuwse harlekijn, met zijn grijze baardje en z’n soort van zachte rigoletto-achtige uitstraling. En klasse, alles in het huis droop van de klasse, hoewel het de bedienden-lokalen waren die Summer en Fabrizio onder handen hadden genomen. Wat een geweldig huis, met wijnkelder natuurlijk, wijngaarden rondom natuurlijk, en ’s avonds aan de dis, ze zou iets eenvoudigs maken, voortreffelijke truffels, en dan niet 6 plakjes per persoon, maar zes héle persoon. ‘Corragio!’ riep Fabrizio terwijl hij het truffelmes en de truffels overhandigde. Zijn wijnen, u raadt het al, adellijke, oud geld-achtige klasse, ingetogen kracht en de smaak van Piëmonte: truffels, speck, bessen en heuvels. ’t Is even verbouwen, u hoort het nog.

Naar de site van iuli