clos fantine

De Extremisten.

Of ik het leuk vond vroeg Raimond (van de hammen en de worsten), waar ik op bezoek was, om een bezoekje te brengen aan een ‘stel jonge honden’. Dacht ’t wel. Het werd een jongehondenlesje over de natuur. Over natuurlijke selectie van druiven… vooral níet snoeien gedurende het seizoen, dat verwondt de wijnrank alleen maar, en het kost veel energie om de wond te herstellen. Het natuurlijke evenwicht brengt na decennia namelijk als vanzelf de juiste hoeveelheid druiven voor dat jaar. En wat minder is van kwaliteit valt er vanzelf af in het seizoen. Over het karakter van een jaargang….vooral kijken naar de overheersende kleur van de bloemetjes in de tuin: violet…een robuust jaar, geel……een fragiel jaar. En die informatie helpt je in de kelder, meer dan chemische analyses. Vooral veel onkruid laten groeien, eens in de zoveel decennia fruit aanplanten, zodat de bodem niet uitgeput raakt. Het klonk allemaal natuurlijk, logisch, zeker staande in de woestenij. Een beetje zoals papa, inmiddels overleden, het ze geleerd had.. Weer wat geleerd. Hoe meer je weet hoe groter het raadsel wordt. Na het rondje terroir volgde het rondje wijn, op het terras. Ach, je kletst wat over wijn, de collega’s, de beweging vin naturel, je spreekt je bewondering uit dat de broer en de twee zussen hun eigen bestaan hebben opgegeven om het domein van hun vader voort te zetten, maar vooral denk je: ‘wat een mazzel dat ik hier zit, wat is dit extreem goed…’