Domaine de Rapatel, Gérard Eyraud|cuvée ginie|mouss

De roddel gaat dat Gérard ooit stierenvechter is geweest. Niet bepaald een figuur die ergens bang voor is, zoveel is duidelijk. Zijn vrouw Christine is een concertpianiste, dus ook toreador. Men arrivere op het domein in een soort desolaat, bible-belt-achtig landschap onder de rook van een militair vliegveld, terwijl ijl het zoveelste pianoconcert van Beethoven je tegemoet komt. Altijd even stiekem bij de deur blijven wachten en luisteren. Afrika waart rond en niet alleen door Malik, die hier al 25 jaar op het domein zijn diensten verleent, maar gewoon door de attitude. Elk jaar weer wordt het wiel uitgevonden. In de wijngaard, in de cave, met de beschikbare spullen. Als een kar plots niet onder de pers kan, dan zage men er toch een stukkie af. Als de Cinsault zo mooi is, dan doen we ‘m toch mono op fles. Op de vraag welke druivensoorten er in de VdP zitten komt het antwoord en denk je ‘volgens mij verzin je maar wat, je bent het allang vergeten’. Verschillende jaargangen worden moeiteloos en illegaal geassembleerd. Gérard doet gewoon wat hij wil, hoe het voelt, of het lekker is, en lekker is het, ook al had hij er niet zo’n zin in, aardslui als hij is. Stoere wijn die meer gebrouwen dan gevinificeerd lijkt. Alsof hij ‘s nacht, stiekem, bij volle maan, in een grote pruttelende brij roert, net zolang tot het goed is, zo smaken zijn wijnen een beetje.

Christine speelt een prelude van Scriabin, Gérard bottelt zijn wijn. De maan beschijnt een tafereel.